Schrijfzin

1 boek maakt mij geen schrijfster.

2 boeken helpen een beetje...

Boek 3 moet geschreven worden.

Ik heb schrijfzin!

Ik vraag jou, bezoeker van deze website, om mij daarbij op weg te helpen.

Lees de verhalen die het vertrekpunt kunnen worden voor boek 3.

Dat varieert van eerste zinnen, hoofdstuk tot flaptekst.  

Maak je keuze bekend door deel te nemen aan de poll en te stemmen.

Als je je stem toelicht door het reactie formulier ook in te vullen

maak je tot 30 september 2017 kans om een van mijn boeken te winnen.

Stiefzussen (kinderboek fantasy)

Ik word wakker als de centrifuge, waarin ik lig in mijn droom, met een klap tot stilstand komt. Er zijn fluisterstemmen van de tweeling in het donker, maar ik kan ze niet verstaan omdat ze in hun eigen taal spreken. Twee paar handen duwen en trekken aan me tot ik een broek, trui en laarzen aanheb en hijsen me rechtop in bed. Haastig wordt een prikkellap voor mijn ogen geschoven. Die wordt zo hard aangetrokken dat mijn gezicht bijna in tweeën splijt.

‘Lopen,’ sist er één in mijn oor, maar ik weet niet welke omdat ik ze niet uit elkaar kan houden. Ik word tussen hen in meegetrokken over de trap naar beneden. De tuindeuren worden geopend en ik voel het natte gras door mijn broek heen en ruik de stinkende rivier achter ons huis. Ze duwen me voorover de boot in en even later hoor ik roeispanen in het water. Als we ver genoeg van huis zijn om geluid te maken wordt de motor gestart. Aan het geluid hoor ik dat we hard gaan. Bewegen lukt niet meer. Als ik iets probeer te zeggen komen er alleen piepgeluiden uit mijn mond. Waarom wil ik weten, wat heb ik gedaan?

Als mijn blinddoek wordt afgedaan is alles groen om me heen. Er woekeren metershoge felgroene planten door elkaar. Daarboven is een smal streepje violet zichtbaar. Het lijkt op een kleurplaat van de jungle. Ik voel dat mijn mond openhangt als ik stiefzussen aankijk.  ‘Jij hebt straf verdiend broertje,’ zeggen ze tegelijk. ‘Je weet wel waarom.’

Maar ik weet het echt niet. Ze houden me een bruin vel met een platte staart voor en dwingen mij om mijn jongensvel uit te doen. Trillend stap ik in het dierenvel, dat op een rattenvel lijkt. Mijn jongensvel wordt achteloos op de bodem van de boot gegooid.

Vier smalle groene ogen kijken me spottend aan. Het lachen begint, hoog en gillend als een alarm. Ze moeten zich aan elkaar vasthouden om niet om te vallen, de lach schokt door hun dunne sprietelige lijven. Ze stoppen er pas mee als er een grote beverrat naar ons toe komt gekropen. Hij ziet er zo streng en lelijk uit dat ik moet huilen.  Alles wordt zwart.

Gunterstein (kinderboek Tweede Wereldoorlog)

Johanna en Adriana wonen nog maar een paar maanden met hun moeder, de twee oma’s en papegaai Henk op kasteel Gunterstein als de tweede wereldoorlog uitbreekt. Hiermee begint voor de tweeling, die de oorlog als één groot avontuur zien, een spannende tijd. Pas als de Duitsers het kasteel bezetten en het gezin gedwongen wordt in de kelder te gaan wonen, dringt de ernst van de situatie tot hen door. Als de oma’s een ondergronds gangenstelsel ontdekken, dat vanaf het kasteel naar de pastorie in het dorp loopt, wordt de kelder  al snel het hoofdkwartier van het verzet. De Duitsers, die geen idee hebben wat zich ondergronds afspeelt, worden elke dag luidruchtiger en geven steeds grotere feesten. Dan bedenken Johanna en Adriana samen met de kinderen uit het dorp een plan om het kasteel terug te krijgen. Lukt het ze om de Duitsers voorgoed van Gunterstein te verjagen?

Anouk (mystieke thriller)

Aan mijn goeie argumenten heeft Dennis geen boodschap!

‘Anouk Streep,’ zegt hij enigszins plechtig, ‘jij bent ervaringsdeskundige en ik,’ vervolgt hij als de Dennis die ik beter ken, ’ik heb een verdomd goeie neus voor een verhaal dat verkoopt. Die combinatie zorgt ervoor dat jij binnenkort ergens in Limburg jezelf de techniek van het quilten eigen maakt, simpel eenvoudig toch?  Ik verwacht voor ons novembernummer jouw bijdrage Anouk en ik hoef je niet uit te leggen dat ik het totaalpakket wil. Ik verwacht een gedetailleerd achtergrondverhaal bij de verdwijningen. Verzin maar iets geks over die deelnemers, iets over eeuwenoude handwerktechnieken en vergeet niet te vermelden  wat dit verhaal met jou doet Anoukje.’

Ik doe mijn mond open om te zeggen: ‘dat laatste kun je niet maken Dennis,’ maar als ik opkijk is hij al verdwenen. De folder die hij me nog snel  toegeschoven heeft belooft ontroering door de simpele schoonheid van een doorgeregen deken, het zogenaamde quilten. Dit ga ik meemaken op de top van een heuvel in het meest zuidelijke punt van Limburg, in een meer dan 200 jaar oude hoeve met de dramatische naam ‘Huis waar de Wereld’ ophoudt. Geweldig, maar niet voor mij want ik heb in mijn veertigjarige leven nog nooit een naald of een draad aangeraakt en dat wil ik graag zo houden.  Ik ben de vrouw van de snelle motoren, heftige muziek en op z’n tijd een goed verhaal!

Natuurlijk begrijp ik Dennis wel. Ons kleine, maar zichzelf onderscheidende mysterie tijdschrift BiZar kan wel een verkoopboost gebruiken. Logisch en terecht dat Dennis zich daar als eigenaar en eindredacteur iets meer verantwoordelijk voor voelt dan ik.

Met een ongerust gevoel bel ik naar de quiltdame die heel jolig opneemt als Ageeth van het Huis van het Einde van de Wereld. Ze slikt mijn bij elkaar gelogen verhaal over mijn enthousiasme en gedrevenheid om te leren quilten, zonder lastige vragen aan me te stellen.  Ze gaat me heel blij maken zegt ze als ik uitgesproken ben, want er is een plaatsje vrijgekomen in de workshop die morgen van start gaat voor drie dagen. Of ik beschik over lapjes uit de restenmand of oude kleding die ik niet meer draag, dan kan ik daarmee aan de slag. Oh ja, en wat ik wel moet weten is dat het vrijgekomen plaatsje is ontstaan bij een groepje dames, die herstellende zijn van alcoholmisbruik. Kennelijk zitten ze midden in een coming out want ze hebben Ageeth er gewoon alles over verteld. Ze hebben elkaar gevonden op een forum waar ze hun eigen alcoholvrije wereld hebben geschapen. Helaas heeft een van de dames een terugval gehad wat een gelukje voor mij is. Ik onderbreek haar woordenstroom met de mededeling dat ik deze kans niet aan me voorbij kan laten gaan en de wijn thuis zal laten, wat natuurlijk een flauw grapje is. Na het telefoongesprek heb ik het gevoel dat Dennis zijn zin gaat krijgen: alle ingrediënten voor een spannend verhaal met een mysterieus tintje liggen daar voor het oprapen.

Ik sluit mijn laptop af en roep in het voorbijgaan tegen de aanwezige collega’s dat ik voor een paar dagen naar Limburg vertrek voor een artikel. Weg ben ik, want ik heb geen zin om de details van deze opdracht met mijn collega’s te delen. Dit zou kunnen leiden tot pijnlijke vragen over mijn persoonlijk drama, de verdwijning van mijn jongste zusje tien jaar geleden.

 Met de gedachte aan al het regelwerk voor mijn vertrek naar Limburg krijg ik opeens haast. Net iets te hard rijd ik op mijn motor richting het appartementje dat ik huur in het centrum. Ik stop om bij de supermarkt ingrediënten te halen voor een simpele pasta en een goeie pinot noir nu het nog kan. Uit schuldgevoel over mijn plotselinge vertrek neem ik veel te dure brokjes voor Lotje, mijn lapjespoes, mee. Als ik de sleutel in de voordeur omdraai komt Lotje blèrend naar me toe rennen, alsof ze voorvoelt dat ik haar alleen ga laten voor een paar dagen. De pasta, bestaande uit tomaten, pesto, knoflook en heel veel Parmezaanse kaas heb ik zo op tafel. Ik eet bedachtzaam en met gesloten ogen - iets wat ik altijd doe als ik goed moet nadenken voor een opdracht - en neem af en toe genietend een klein slokje wijn. Dit mag ik niet verknallen, eenmaal ter plekke moet ik zo snel mogelijk een plan maken om aan zoveel mogelijk achtergrondinformatie over mijn quiltdame en de zomercursusverdwijningen te komen. Hopelijk hoef ik niet de hele dag ‘halleluja verhalen’ aan te horen van de ‘drankdames’.

Met moeite sta ik op om af te ruimen, Lotje eten te geven en mijn buurvrouw te bellen om te vragen of ze een paar dagen op Lotje wil passen. Nadat mijn keukentje er weer enigszins toonbaar uitziet en de buurvrouw mijn sleutel heeft gekregen ga ik op zoek naar oude kledingstukken en andere bruikbare stoffen voor de workshop. Ik mag van mezelf pas naar bed, nadat ik een half tasje lapjes bij elkaar heb gescharreld. Morgenochtend om zes uur gaat de wekker, maar ik kan niet in slaap komen.Ik zie het twee uur worden.

 Ruim voor zessen schrik ik wakker uit een droom over de ‘drankdames’ die elkaar achterna zitten met lapjes stof waarin ze honderden flesjes drank verweven hebben.

Moordvent (psycholgische thriller)

Eva bekijkt zichzelf kritisch in de weerspiegeling van haar wijnglas. Zo ziet Willem haar het liefst met opgestoken haar, felrode lippen en een sexy zwart jurkje. 43 jaar is ze, maar meestal wordt ze 35 geschat en in het gedempte licht van de hotelbar kunnen er nog gemakkelijk vijf jaar worden afgetrokken. Terwijl ze om zich heen kijkt bekruipt haar opnieuw een gevoel van beklemming, veroorzaakt door het sleetse meubilair en het ontbreken van hotelgasten. De gedachte dat ze op een goedkope hoer in een slechte film lijkt, terwijl ze aan de bar staat te wachten, dringt zich aan haar op. Waar blijft Willem nu. Voor de zoveelste keer is ze weer aan het wachten op hem. Typerend voor hun relatie, dat eeuwige wachten. Wachten tot hij zich los kan scheuren van zijn gezinnetje. Soms wacht ze weken op een teken van leven en durft ze amper haar huis te verlaten. Zelfs niet voor een boodschapje, omdat hij onverwachts langs kan komen. Als hij dan eindelijk bij haar komt met een roos of een luxueus verpakte orchidee bestaan alleen zij tweeën. Dat zijn de momenten die er toe doen in haar leven.

Kennelijk is het ongenoegen van haar gezicht af te lezen want de barman vraagt of het wel goed gaat met haar. Waar bemoeit die vent zich mee, laat die hier de boel eens gaan schoonmaken. Ze maakt hem duidelijk dat ze op haar man wacht die elk moment kan arriveren. Om haar woorden te ondersteunen kijkt ze door het raam achter zich of ze Willem al aan ziet komen.

Ze heeft er genoeg van om altijd in de wachtkamer te zitten. Net zoals ze er genoeg van heeft om op de tweede plaats te komen. De plaats van de bijvrouw, van de niets eisende altijd beschikbare minnares. Nee, die tijd heeft ze gehad. Haar geduld is op.

Ze wordt opgeschrikt uit haar gedachten door een hand op haar schouder. Glimlachend voelt ze aan het hartje dat ze altijd bij zich draagt voor ze zich langzaam omdraait naar de aanstaande weduwnaar.

Terug naar Zeeland (novelle: vervolg op tien en Zwarekousenkerk)

Jop zit statig tegenover me.

Rechtop, met een binnenpretje dat naar buiten wil.

Het blijft bij trillende mondhoeken en wegkijken van mij.

De stiltecoupe waar we inzitten heeft voorrang op de beelden die zich aan hem opdringen.

Ik kijk van Jop naar het ‘verboden te praten bordje’ boven de ingang van de coupe.

Het monotone geluid van de trein die zich voortbeweegt richting Zeeland dempt mijn ongeruste gevoel.

Hoe zullen de tantes op mij reageren? Herkennen ze me nog? Ben ik welkom?

1 oktober 2017

Iedereen hartelijk dank voor het stemmen en het meedenken over boek 3.

Het heeft mij echt geholpen bij het bepalen van mijn keus.

Welk boek het is geworden kun je lezen onder 'boek 3'.

Uit onderstaande reacties is een winnaar geloot:

Jenneke van Maurik gefeliciteerd!!!